Το ξέρατε ότι kinen-hi σημαίνει μνημείο;


Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας

Σελίδα 1 από 1
 AnimePlanet Forums Αρχική σελίδα    Asian Movies & TV Shows    Seediq Bale
sinkazama82
Δημοσιεύθηκε: Δευ Ιούν 15, 2015 5:26 pm
Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
::Moderator:: ::Moderator::

Συμμετέχει από: 26 Απρ 04 Δημοσιεύσεις: 290 Τόπος: salonica
Έφτασε ο καιρός να ασχοληθούμε και με τον ασιατικό κινηματογράφο πέρα από τις τρεις μεγάλες χώρες (Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα) και αυτήν την φορά θα ταξιδέψουμε στην Ταϊβάν, όπου, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, υπάρχει κινηματογράφος και πέρα από τον Ανγκ Λι. Το Seediq Bale (Πολεμιστές του ουράνιου τόξου) είναι ένα πραγματικά επικό φιλμ, διάρκειας πάνω από 4 ώρες, βασισμένο σε πραγματικά, ιστορικά γεγονότα και η πιο ακριβή παραγωγή στην ιστορία του ταϊβανέζικου κινηματογράφου, με προϋπολογισμό γύρω στα 25 εκατομμύρια δολάρια. Να αναφέρω επίσης το φιλμ πυροδότησε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ Ταϊβάν, Κίνας και Ιαπωνίας, για τον τρόπο απεικόνισης των γεγονότων και την γενικότερη ιστορικότητα του. Για όλα αυτά θα μιλήσουμε αναλυτικά παρακάτω.

Αρχικά να αναφέρω πως οι Σίντικ είναι μια φυλή Ταϊβανέζων Austronesian (δεν μπόρεσα να βρω ελληνικό ορισμό) που κατοικούν κυρίως στις επαρχίες Νάντου και Χουά Λιεν της Ταϊβάν και αναγνωρίστηκαν ως η 14η ομάδα αυτοχθόνων της χώρας το 2008.

Τα συγκεκριμένα γεγονότα έλαβαν χώρα τον Οκτώβριο του 1930, όταν κατά τη διάρκεια μιας αθλητικής συνάντησης που διοργάνωναν οι Ιάπωνες στο κατεχόμενο Γούσε, μια ομάδα άνω των 300 μαχητών Σίντικ, με αρχηγό τον Μούνα Ρούντο, επιτέθηκε στους συγκεντρωμένους, σκοτώνοντας 134 Ιάπωνες, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά.

Η επίθεση, που ήταν κατά πολλοίς αποτέλεσμα της πολύχρονης καταδυνάστευσης των ντόπιων, υπό την ιαπωνική κατοχή, είχε ως αποτέλεσμα μια ευρύτατη αντεπίθεση που κατέληξε σε βομβαρδισμό της περιοχής με χημικά και την καταστολή της εξέγερσης τρεις βδομάδες μετά την εκκίνηση της.. Από τους 1200 Σίντικ που αναμείχθηκαν, 644 πέθαναν, με 290 από αυτούς να αυτοκτονούν, για να αποφύγουν την αιχμαλωσία.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το σενάριο μένει αρκετά κοντά στα γεγονότα, ξεκινάει όμως λίγο πιο πριν από τα προαναφερθέντα, το 1895, όταν ο Μούνα Ρούντο ήταν έφηβος και πάνω που οι Ιάπωνες έφταναν στη χώρα, μετά την συνθήκη Σιμονοσέκι, που κατοχύρωνε την κυριαρχία της Ιαπωνίας στην Ταϊβάν.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αρκετά βίαιο, με τις διάφορες φυλές των ιθαγενών να βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη για τα εδάφη που έχει δικαίωμα να κυνηγάει η κάθε μία, υπό τις σκληρές συνθήκες της ζούγκλας. Αναμενόμενα και ο Μούνα Ρούντο δεν είναι ο συνηθισμένος κεντρικός ήρωας, γεμάτος μεγαλοπρέπεια και ανωτερότητα. Αντιθέτως τον βλέπουμε να επιτίθεται με την πολυάριθμη ομάδα του σε δύο μέλη μιας άλλης φυλής, που μόλις έχουν σκοτώσει ένα αγριογούρουνο, να σκοτώνει τον έναν και να αποχωρεί με το θήραμα. Λίγο αργότερα τον βλέπουμε να δέχεται στο πρόσωπο του τα τατουάζ που συμβολίζουν την ενηλικίωση του και την αποδοχή του από την φυλή ως Πολεμιστή του Ουράνιου Τόξου, Seediq Bale.

Το 1895 καταφθάνουν οι Ιάπωνες κατακτητές και κάποιες συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα, κυρίως με την φυλή του προαναφερθέντα, τους Μαχεμπού. Αναπόφευκτα όμως, αν και με τη βοήθεια προδοσίας, τα ιαπωνικά στρατεύματα αναδεικνύονται νικητές και οι φυλές των Seediq Bale βρίσκονται υπό κατοχή. Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων συμβαίνει ένα ακόμα περιστατικό, που θα έχει μεγάλη σημασία στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Ρούντο, ενώ κατευθύνεται με άλλα μέλη της φυλής του στο βουνό, όπου εδρεύουν οι Κινέζοι Χαν έμποροι, λογομαχεί έντονα με έναν νεαρό από την φυλή Τόντα, τον Τέμου Γουάλις.

Περνούν 20 χρόνια και βρισκόμαστε πλέον στο 1930. Οι Ιάπωνες έχουν υποχρεώσει τους ιθαγενείς να καταργήσουν τις παραδόσεις τους, όπως τα τατουάζ στα πρόσωπα τους, ενώ έχουν απαγορεύσει στους άντρες να διατηρούν όπλα και να κυνηγούν και στις γυναίκες να υφαίνουν. Ουσιαστικά έχουν υποχρεώσει τους άνδρες να δουλεύουν για ψίχουλα κουβαλώντας κορμούς δέντρων και τις γυναίκες ως υπηρέτριες στα σπίτια των Ιαπώνων. Τα παιδιά, ανάμεσα τους και ο Πάγουαν Ναβι, πηγαίνουν σχολείο στο Γούσε, όπου λαμβάνουν ουσιαστικά ιαπωνική μόρφωση. Οι περισσότεροι περνούν την ώρα τους μεθώντας, αγοράζοντας αλκοόλ με πίστωση από ένα παντοπωλείο που διατηρεί στην πόλη ένας Κινέζος Χαν έμπορος. Εξαίρεση αποτελούν κάποιοι νέοι, όπως οι Ντάκις Νόμιν, Ντάκις Νάβι, Όμπινγκ Νάβι και Ομπίνγκ Ταντάο, που έχουν υιοθετήσει ιαπωνικά ονόματα και την ιαπωνική κουλτούρα και προσπαθούν να εργαστούν και να ζήσουν ανάμεσα στους Ιάπωνες. Ειδικότερα ο πρώτος, ονομάζεται πλέον Χαναόκα Ίτσιρο και εργάζεται ως αστυνομικός. Λόγω όλων των παραπάνω, μια γενικότερη ένταση υποβόσκει στις τάξεις των ντόπιων, αλλά οι Ιάπωνες δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν.

Η αφορμή που αναμενόμενα θα ερχόταν κάποια στιγμή, δίνεται κατά τη διάρκεια ενός γάμου στο χωριό του Μούνα Ρούντο και ενώ ο ίδιος, την ίδια χρονική στιγμή, λογομαχεί με τον Τέμου Γουάλις, ο οποίος κυνηγάει μαζί με έναν Ιάπωνα αστυνομικό, τον Κοτζίμα Γκέντζι και τον γιο του, για τις περιοχές που έχει δικαίωμα για κυνήγι το κάθε χωριό. Κατά τη διάρκεια του γάμου λοιπόν, ο πρωτότοκος γιος του Ρούντο, Τάντο, προσφέρει σπιτική μπύρα στον Γιοσιμούρα, έναν προσφάτως διορισμένο Ιάπωνα αστυνομικό, ο οποίος αρνείται, προσβάλλοντας τον νεαρό. Ξεκινάει έτσι ένας καυγάς, με τον αδερφό του Τάντο, Μπάσο να τον συγκρατεί τελικώς, αλλά ο αστυνομικός, παρόλα αυτά, φεύγει φοβισμένος απειλώντας να τιμωρήσει ολόκληρο το χωριό.

Κάποιοι νέοι τότε, συμπεριλαμβανομένου του Πίχο Σάπο, από το χωριό Χόγκο, ζητούν από τον Ρούντο να εξεγερθούν ενάντια στους Ιάπωνες. Εκείνος τους εξηγεί πως είναι αδύνατον να νικήσουν, από την άλλη όμως συνειδητοποιεί πως δεν γίνεται να συνεχίσουν να ζουν έτσι. Ξεκινάει τότε να ζητάει από τους αρχηγούς των γύρω χωριών να συμμαχήσουν, αν και αρχικά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Με αυτούς που έχουν συμφωνήσει όμως, αποφασίζουν να επιτεθούν στις 27 Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία οι Ιάπωνες διοργανώνουν αθλητικούς αγώνες στο Γούσε. Ο Ντάκις Νόμιν, συνειδητοποιεί τι πρόκειται να συμβεί και προσπαθεί να αποτρέψει τον Ρούντο αλλά αντιθέτως πείθεται ο ίδιος να βοηθήσει την εξέγερση. Την ημέρα πριν την επιχείρηση οι ντόπιοι επιτίθενται σε αστυνομικά φυλάκια και ο Ρούντο πείθει και τον αρχηγό του χωριού Χόγκο, Ταντάο Νάγκαν να συμμαχήσει μαζί τους.

Την προαναφερθείσα μέρα η επίθεση λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί. Οι ιθαγενείς σκοτώνουν όλους τους Ιάπωνες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικόπαιδων. Ελάχιστοι σώζονται, ανάμεσά τους οι Κινέζοι Χαν και ένας Ιάπωνας αστυνομικός, ο οποίος πληροφορεί τις υπόλοιπες κατοχικές δυνάμεις για το τι συνέβη.

Στην δεύτερη ταινία βλέπουμε την κατοχική κυβέρνηση, με την οποία έχει συμμαχήσει και η φυλή του Τέμου Γουάλις, να παίρνει πολύ σοβαρά την εξέγερση και για αυτό το λόγο έχει στείλει στην περιοχή τον στρατηγό Καμάντα Γιάχικο, επικεφαλής μιας δύναμης 3000 στρατιωτών και αστυνομικών για να αντιμετωπίσουν τους 300 άνδρες του Ρούντο. Οι Ιάπωνες χρησιμοποιούν πολυβόλα και αεροπλάνα, αλλά δεν καταφέρνουν να αναχαιτίσουν τους ιθαγενείς. Εξοργισμένος ο στρατηγός διατάσσει τους πιλότους να χρησιμοποιήσουν απαγορευμένες βόμβες δηλητηριωδών αερίων. Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.

ΑΝΑΛΥΣΗ

Σκηνοθέτης και απόλυτος πρωταγωνιστής του όλου εγχειρήματος ο Τε Σενγκ Γουέι, σε μια προσπάθεια που του πήρε 15 χρόνια για να ολοκληρώσει, μια πραγματική οδύσσεια. Το ενδιαφέρον του για το γεγονός ξεκίνησε από το 1996, όταν παρακολούθησε στις ειδήσεις ένα θέμα που αφορούσε ένα αίτημα των ιθαγενών για επιστροφή κάποιων εδαφών, που υποστήριζαν πως τους ανήκαν. Την επόμενη μέρα πήγε σε ένα βιβλιοπωλείο για να αναζητήσει βιβλιογραφία για τους Αβορίγινες και εκεί έπεσε πάνω σε ένα κόμικ για τα γεγονότα στο Γούσε. Του έκανε μεγάλη εντύπωση η φυσιογνωμία του Μούνα Ρούντο και τα αίτια που τον οδήγησαν στον πόλεμο και από κει και πέρα, για δύο χρόνια, μελετούσε το γεγονός και έγραφε ένα σενάριο, το οποίο ολοκλήρωσε τελικώς το 2000.

Το σενάριο λοιπόν αυτό κέρδισε εκείνη τη χρονιά το ανάλογο κρατικό βραβείο από το Υπουργείο Πληροφοριών. Στη συνέχεια ο Γουέι ξεκίνησε έναν αγώνα για να βρει πόρους ώστε να χρηματοδοτήσει την ταινία του. Μέχρι το 2003, κατάφερε να μαζέψει 2,5 εκατομμύρια TWD (περίπου 73 χιλιάδες ευρώ) και με αυτά γύρισε ένα πεντάλεπτο φιλμ επίδειξης, μέσω της προβολής του οποίου ήλπιζε να μαζέψει 250 εκατομμύρια TWD, ποσό αρκετά μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής στη χώρα. Απέτυχε όμως και η οικογένεια του αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, με τον ίδιο όμως να επιμένει να μαζέψει τουλάχιστον 200 εκατομμύρια

Εκείνη την εποχή, ένας φίλος του σκηνοθέτης παραγωγός, ο Κούο Φου Τσεν, του πρότεινε να γυρίσει πρώτα ένα άλλο φιλμ, πιο εμπορικό, ώστε να μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Ο Γουέι ακολούθησε τη συμβουλή του με αποτέλεσμα την παραγωγή του Cape No. 7, το οποίο υπήρξε τόσο μεγάλη εμπορική επιτυχία, που έφτασε να είναι η δεύτερη πιο εμπορική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου της χώρας, πίσω από τον Τιτανικό. Ο Γουέι επέλεξε άσημους ηθοποιούς, καθώς και κάποιους που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ στη ζωή τους, ένα σενάριο με πολλαπλές ιστορίες και αναφορές στην περίοδο της αποικιοκρατίας, στοιχεία που σκόπευε να ενσωματώσει και στο Seediq Bale, για να αποδείξει πως μπορούσε να γυρίσει μια πολύ επιτυχημένη εμπορικά ταινία με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Το 2008 έχοντας πλέον συγκεντρώσει ένα ποσό αλλά και την ανάλογη φήμη ξεκίνησε για μία ακόμα φορά την προσπάθεια να βρει τα χρήματα που χρειαζόταν.. Το εγχείρημα όμως ήταν ακόμα δύσκολο, με τους επενδυτές να προτιμούν ταινίες ανάλογες του Cape No. 7 και να μην πιστεύουν πως ο ίδιος θα μπορούσε να επαναλάβει την προηγούμενη επιτυχία του. Τελικώς το 2009, χρησιμοποιώντας τα κέρδη από το Cape No. 7 καθώς και μια επιχορήγηση 104 εκατομμυρίων TWD από το από το Υπουργείο Πληροφοριών κατάφερε να αποκτήσει έναν προϋπολογισμό 330 εκατομμυρίων TWD και να ξεκινήσει τα γυρίσματα. Η κυβέρνηση βοήθησε ακόμα μια φορά, όταν ο ίδιος δυσκολεύτηκε να βρει Αβορίγινες για να παίξουν στην ταινία, επιτρέποντας σε 20 άνδρες που υπηρετούσαν την θητεία τους στο στρατό να λάβουν μέρος στα γυρίσματα.

Προσέλαβε ακόμα 400 τεχνικούς από Ιαπωνία, Ταϊβάν και Χονγκ Κονγκ, οι οποίοι έχτισαν ένα σετ που αποτελούνταν από 36 σπίτια για να αναπαραστήσουν με ακρίβεια το Γούσε του 1930, καθώς και 1500 ερασιτέχνες ως ηθοποιούς.

Η πρόβλεψη εκείνης της περιόδου ήταν η προβολή της ταινίας να ξεκινήσει στα μέσα του 2010, αλλά τον Αύγουστο του 2009 η Ταϊβάν χτυπήθηκε από τον τυφώνα Μορακότ, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς το σετ των γυρισμάτων και ο προϋπολογισμός να εκτοξευθεί στα 600
εκατομμύρια TWD και λίγο αργότερα να φτάσει στα 700. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν πτόησε τον Γουέι, που συνέχισε την προσπάθεια του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, καταφέρνοντας παράλληλα με την σκηνοθεσία να ασχολείται και με την εξεύρεση πόρων. Να σημειώσουμε όμως πως αρκετές φορές οι συντελεστές έμεναν απλήρωτοι ενώ σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες γυρισμάτων, που οδηγούσαν συχνά σε τραυματισμούς των ηθοποιών και των συντελεστών, οδήγησαν σε περιστατικά όπως την απεργία των Ταϊβανέζων σχεδιαστών, την έξοδο των Κορεατών κασκαντέρ και την άρνηση των Ιαπώνων να παραδώσουν τα ολοκληρωμένα σχέδια τους.

Τελικώς, με την αρωγή διάφορων διασημοτήτων της χώρας και μιας γενναίας χορηγίας της εταιρείας Central Pictures Corporation (CMPC), η οποία επένδυσε 350 εκατομμύρια, κατάφερε να ολοκληρώσει τα γυρίσματα, με την ταινία να κάνει πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο του 2011 στο φεστιβάλ της Βενετίας.

Περνώντας λοιπόν στην ανάλυση της ταινίας να αναφέρουμε αρχικά πως η κίνηση του Γουέι να δώσει ρόλους-κλειδιά σε ερασιτέχνες γηγενείς ηθοποιούς αποδείχθηκε κλειδί στην επιτυχία της, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις του Ντα Τσινγκ, ενός μοντέλου που υποδύεται τον νεαρό Ρούντο και του Νολέι Πίχο, ενός ιερέα που υποδύεται τον ώριμο Ρούντο. Οι επιλογές αυτές είναι ενδεικτικές του ρεαλισμού που θέλησε να προσδώσει ο σκηνοθέτης στην ταινία, πράγμα που τελικώς κατάφερε με μεγάλη επιτυχία, παρά τις τόσες δυσκολίες. Όπως συνειδητοποιείτε, ο προϋπολογισμός που τελικώς κατάφερε να εξασφαλίσει, ξοδεύτηκε κυρίως σε αυτό το στοιχείο.

Η επιμονή του αυτή σαφώς και αγγίζει τους Seediq, οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι άγιοι. Αντιθέτως είναι σαδιστές, ύπουλοι, αδίστακτοι και πάντα έτοιμοι να καταφύγουν στην βία. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Ο σεβασμός που έχει κάθε μέλος στη φυλή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους πόσους αντιπάλους έχει σκοτώσει. Σε μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του φιλμ, οι γυναίκες της φυλής, όταν διαπιστώνουν πως δεν υπάρχει αρκετό φαγητό για όλους, κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Ιάπωνες, σκοτώνουν τα μικρά παιδιά τους και στη συνέχεια αυτοκτονούν, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά υποχρεώνονται να παρακολουθήσουν την σκηνή και στη συνέχεια να αναζητήσουν τους πατεράδες τους που πολεμούν και να τους ικετέψουν να τους αφήσουν να πεθάνουν στη μάχη, σε μια κίνηση που δοκιμάζει τα όρια του τι μπορεί να χαρακτηριστεί ηρωικό. Επιπλέον, οι φυλές δεν διαθέτουν και καμιά ιδιαίτερη αίσθηση ενότητας, μιας και πριν την ιαπωνική εισβολή βρίσκονταν σε συνεχή διαμάχη, ενώ και κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, οι περισσότερες ακολουθούν ουσιαστικά με το ζόρι τον Ρούντο και μία συμμαχεί με τους Ιάπωνες.

Η ταινία χαρακτηρίζεται από πολλές και έντονες σκηνές βίας, η οποία όμως δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά υπάρχει για να ενισχύσει το ρεαλιστικό στοιχείο. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με δύο εξαιρετικά βίαιες φυλές, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των Ιαπώνων, που βρίσκονται σε πόλεμο. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει πως όλοι αυτοί οι αποκεφαλισμοί (είναι πραγματικά πολλοί) και τα πτώματα γεμάτα βέλη αγγίζουν τα όρια της υπερβολής, ουσιαστικά όμως ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει πως αντιδρούν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται στριμωγμένοι στον τοίχο, χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας. Επιπλέον, και προεξαρχόντων των δύο εκτεταμένων σκηνών μάχης στην αρχή και στο τέλος του φιλμ, τα βίαια περιστατικά είναι πολύ καλογυρισμένα και σε συνδυασμό με την απόκοσμη μουσική, παρακολουθούμε ίσως τους πιο άρτια καλλιτεχνικούς αποκεφαλισμούς που έχουμε δει ποτέ(χα). Μη νομίσετε βέβαια πως έχουμε να κάνουμε με κάποιο αποτρόπαιο φιλμ, σκεφτείτε κάτι σαν το Apocalypto του Μελ Γκίμπσον.

Ίσως το μόνο αρνητικό, από πλευράς ρεαλισμού τουλάχιστον, να είναι η απεικόνιση των Ιαπώνων, και κυρίως του στρατηγού που είναι υπεύθυνος για τις δυνάμεις στην περιοχή, ο οποίος μοιάζει πραγματικά με καρικατούρα ανθρώπου. Το γεγονός βέβαια πως εξαπέλυσε αέρια μουστάρδας σε αντιπάλους με ελάχιστα σύγχρονα στρατιωτικά μέσα, δικαιολογεί και την εμπάθεια που προφανώς νοιώθει ο σκηνοθέτης.

Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με μία πραγματικά επική παραγωγή που εκτείνεται σε 4,5 άκρως ψυχαγωγικές ώρες και μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιες από τις άγνωστες πτυχές της παγκόσμιας ιστορίας

Για μια ελαφρώς πιο αναλυτική περιγραφή εδώ:
http://www.kulturosupa.gr/index.php/cinemania/kotzathanasis-taiwan-polemistes-9260/#.VX7t8vmqpBc

_________________
https://www.facebook.com/groups/118146481693463/
http://sin-kazama82.blogspot.gr/
http://sin-kazama.blogspot.gr/
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος ICQ Αριθμός

Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:  

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας
Σελίδα 1 από 1

Μετάβαση στη:  



Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης