Στην πραγματικότητα μια γυναίκα σαν και αυτή θα αισθανόταν αρκετά τυχερή να παντρευτεί έναν πλούσιο που θα την βάλει στην βίλα του. Αντ' αυτού "πέφτει" με τον τυπά που μοιάζει με μωρό. Δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή στην ταινία που να εξηγεί την αγάπη της για αυτόν.

Ο μεγάλος αδερφός. Αφού η ταινία τον παρουσιάζει σαν σοβαρό τραμπούκο που αποδέχεται όλες τις χρηματικές αποδοχές που του φέρνει αυτό, ξαφνικά αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Και έτσι βρισκει εξιλέωση ενώ το βλαμμένο μικρό του αδερφάκι παίρνει το κορίτσι και τα χρήματα

Η ταινία ήταν τελείως ψεύτικη. Το όμορφο κορίτσι με καμία κυβέρνηση δεν θα πήγαινε με τον αξιολύπητο και "κολλημένο" τυπά που δεν εχει κανένα ίχνος προσωπικότητας πάνω του. Ο πρωταγωνιστής είναι πολύ αντιπαθής. Δεν ήθελα να κερδίσει ούτε τα λεφτά, ούτε το κορίτσι.

δεν θα δειτε αυτην!!!! Πειτε μου οτι προτιματε να δειτε το DRagonball και θα αυτοπυρπολυθω!!!!!

"Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι." Κοινώς, αρκετές κινηματογραφικές ταινίες που 'χουν λάβει αρκετά βραβεία ή διθυραμβικές κριτικές (ή και τα δύο) είναι στην ουσία τελείως μέτριες. Το 'χω πάθει με αρκετές ταινίες όπως το "Ο Τελευταίος Σαμουράι", "Θεός για μια βδομάδα" και "Οι Πειρατές της Καραϊβικής". Και η εν λόγω που σχολίαζει ο powerboy το όλο σενάριο κι η πλοκή του μου φαίνεται λες και ξεπήδησε από καμιά λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα ή χαζο-αμερικάνικη ταινία (σαν κι αυτές που παίζει ο τελείως νερόβραστος κι άκρως αχώνευτος Adam Sandler).

Mε την ευκαιρία powerboy, πολύ γέλιο το θάψιμο σου.